Dag 1. Warschau en Tashkent

We staan stil in een donker landschap. Te wachten op een tegenligger, die nu voorbij kledengt, en het geluid sterft langzaam weg. Een paar stemmen buiten, mannen die om de trein lopen, geen balkende ezels of lichten. Het is hier leeg.

We reizen met een soort Russische ‘Bergland expres’ een 60er jaren trein, van Tashkent naar Khiva. Elektronische tickets geboekt via de UZRailways app, rijtuig 5, bedden 33-36 in een eigen coupé, keurig allemaal, alles klopt. De trein is wat primitiever dan verwacht: geen stopcontact, geen airco. Wel keurig lakentjes en een sloop en zelfs een handdoekje. Vertrek om 1815 vrijwel stipt, aankomst 1128 als het goed is.

Iedere 10 minuten komen er mannen langs en wordt er frisdrank en eten en zelfs Oezbeeks bier gevent. Rond 7 uur kwam men vragen of we plov wilden (pilau maar dan met schaap en geit etc.).

In de aanloop naar deze reis hadden we ons eerste avontuur: we waren kennelijk op het verkeerde Vokzal (station) gedropt door de taxi, dus werden na bevestiging dat we echt ergens anders moesten zijn ook door een spoorwegen-beambte meegesleurd met een nogal jachtig tiep, hup in zijn taxi naar het Vokzal Janubi (zuid station), januub is gewoon n arabisch woord. Het werd een James Bond-achtige vertoning, jakkerend rakelings langs greppels en op te smalle stukken inhalend, tussen doodenge vrachtwagens , door rood rijdend, de auto alleen niet helemaal 007 waardig. We haalden het ruim en waren flink wat som’s lichter, beetje oplichterij, maar we waren een peu pressé dus geen tijd voor heftig onderhandelen.

We vlogen met de LOT, reeeetevroeg op en door engel Bibi naar Schiphol gebracht, lange stopover in Warschau, waar T. en ik uit de automaat een dagkaart voor greater Warsaw bemachtigden, en naar het Muzeum togen om de Faras collectie te bewonderen. De Poolse archaeologen doen alle opgravingen van christelijk Soedan. Wij bezochten in 2019 een Pools team in Dongola waar we de prachtigste metershoge pas uitgegraven fresco’s bewonderen. In Warschau hebben ze helft van de uitgezaagde fresco’s van een grote kerk in Faras die onder is gelopen nadat de dam bij Aswan werd aangelegd, de andere helft is in het museum in Khartoum (wat het lot is van de inhoud van dat museum na de aanvallen van de RPF durf ik bijna niet aan te denken). Dit was ook prachtig, sterk Byzantijns, maar ook artistiek zeer de moeite waard.

Daarna geluncht in een leuk koffietentje in Mokotow, van het soort waar ze in het voormalig oostblok zo goed in zijn: heerlijke maanzaadbroodjes en citroen- en bosbessen met room-taartjes, spinazie-feta-flapjes en goede koffie. Kiki en Bou voegden zich met tram 17 bij ons, en we togen tegen 2 uur weer naar het vliegveld, waar niets te merken was van de Windows outage, en we uneventful om 1 uur ‘s nachts lokale tijd landden.

Dag 1 gevuld met het bezoeken van Chorsu bazaar, een gigantisch complex met eindeloze afdelingen vlees, zuidvruchten, kleding, zuivel, brood. Thee gedronken in een rokerige shaikhana cum kebabtent. De middag bij het zwembadje doorgebracht waar het vrouwelijk deel van het gezelschap zich eerst wat ongemakkelijk bij voelde maar later ook allerlei andere vrouwen in poedelden. De zon is loeiheet en sterk, dus alles in de schaduw. Tashkent is enorm veranderd, veel elektronisch, efficiënt een taxi-app enz., en ook veel niet be-hoofddoekte vrouwen.

Vanochtend ben ik door Bou overreed om toch een stukje te gaan hollen: om kwart over 6 naar de Babur straat, over de Shah Jahan straat, naar de Babur-tuinen, en het standbeeld van Pushkin. Klein beetje bekijks in onze blote kleding, het was natuurlijk al warm. Fijn dat ze dat deed, anders was ik blijven knorren.

Daarna een prachtig klein museum bezocht, ik vermoed een oud Joods (?) huis met zo’n klassieke binnentuin, en de prachtigste pilaren die de veranda-overkapping stutten), de suzani-afdeling helaas tijdelijk gesloten (suzani’s zullen nog vaker ten tonele verschijne, prachtige geborduurde lappen vol symboliek), maar in het overige miniaturen, juwelen, tapijten, een praaaachtige schaakset waar de paarden Bactrische kamelen waren. Geld gescoord (je bent hier snel multimiljonair 13000 som is 1€), het standbeeld de hier enorm vereerde Timulane voor het Soviet-monsterlijke Uzbekistan hotel bewonderd. Terug met de metro waarvan de stations lijken op de lobby van een fin de siecle hotel in de VS, met kroonluchters en marmer. Enorm leuk gegeten aan een soort Murchison falls, plek waar de rivier zich door een Schlucht perst, op een schaduwrijk terras. De middag rustig kaartend doorgebracht af en toe onderbroken door een plons.